روستای علی آباد (شاهرود-خلخال)

شهری­ها که آمدند، دیگر روستا مثل سابق نیست، امکانات آمده ولی رونق درگیری­ها بیشتر است. روزگاری دین روستایی همسایگی، همدلی و همکاری بود اما امروز قبله­شان به سمت منفعت عوض شده است. امروز در روستاها بیشتر از آنکه همدلی کامتان را شیرین کند، دو رویی و دو به­هم­زنی­ها اوقاتتان را تلخ می­کند؛ هوا هرچه قدر هم که صاف و مطبوع باشد، نفاق و حسادت نفستان را می­گیرد؛ غذاها هرچند طبیعی است، اما دیگر لقمه­ای از آرامش برای روح پیدا نیست. دیگر در بهارها به جای عطر درختان سیب، بوی حسادت و غرور از رویارویی­های بدون سلام و احوال­پرسی، به مشام می­رسد؛ در تابستان نیز جمع­های غیبت و سخن­چینی گرم­تر از خورشید وقت ظهر است. دیگر شیرینی انگور و گلابی حریف تلخی زخم­زبان­های بی­مقدار نمی­شود؛ در پاییز، کینه­ها پربارتر از درختان گردوست و برگ­های رنگارنگ پاییزی در تنوع به دل هزار­رنگ برخی­ها نمی­رسد؛ زمستان هم که می­شود، دل مردم سردتر از هوای بیرون است و شب­نشینی­ها همه قندیل بسته است. شاید باورتان نمی­شود ولی اینجا همان روستاست که زمانی مظهر سادگی و صفا و صمیمیت و همدلی بود.(سلمان آزمون) روستای علی آباد (شاهرود-خلخال)...